Πάντα μου άρεσε περισσότερο η βροχή, το κρύο, ο χειμώνας παρά το καλοκαίρι με τη ζέστη του. Ειδικά η βροχή είναι η αδυναμία μου! Όταν παρατηρείς τα πάντα γύρω σου όπως εγώ, είναι φυσικό να λατρεύεις τη βροχή που μεγεθύνει ότι βρεθεί στο πέρασμα της. Από τα λιγοστά φυτά που βλέπει κανείς στις τσιμεντούπολεις μας που αναζωογονούνται με τις πρώτες σταγόνες, μέχρι τα αδέσποτα σκυλάκια που βλέπεις να πλατσουρίζουν στις λακούβες. Μα πιο πολύ ενδιαφέρον έχουν οι άνθρωποι που "κρύβονται" κάτω από τις ομπρέλες τους. Ερωτευμένα ζευγάρια που φιλιούνται και αγγαλιάζονται τρυφερά αδιαφορώντας αν τους βλέπουν ή αν βρέχονται. Αθώα παιδάκια που θέλουν να παίξουν στη βροχή και να μπουγελωθούν για πλάκα κι ας φωνάζει η μαμά. Άνθρωποι που περπατούν σκυφτοί, με βλέμμα και στάση μελαγχολική, που τους βλέπεις και συμπάσχεις κατά μία έννοια. 'Ανθρωποι χωρίς ή με αυτοσχέδια ομπρέλα από χαρτόκουτα, ζακέτες, φυλλάδια κλπ. Αυτοί μοιάζουν κενοί απ'έξω, μα αν τους κοιτάξεις καλά βλέπεις την ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει να τρεμοπαίζει στα μάτια τους. Ίσως τελικά το νερό της βροχής να είναι ο καλύτερος καθρέπτης για τα εσώψυχα του κόσμου...
