Είναι στιγμές που αρχίζουν όλα να πηγαίνουν σκατά σαν αλυσίδα. Τότε, που τα είχες σχεδιάσει όλα στο μυαλό σου τόσο τέλεια. Που θα πας το καλοκαίρι, πότε θα έρθουν οι "φίλοι" για να βγειτε κλπ. Και ξαφνικά χάνεις ας πούμε ένα "φίλο" από βλακεία. Σκέφτεσαι, αφού έτσι έγινε δεν άξιζε ποτέ να ασχολούμαι, όμως σε πειράζει. Πολύ. Γιατί πάντα προσπαθούσες να είσαι εντάξει εσύ. Πάντα ήσουν εκεί. Και μετά, καθηλώνεσαι μέσα στο κατακαλόκαιρο στο σπίτι με γύψο στο πόδι. Και ζητάει ο οργανισμός σου απεγνωσμένα ένα "Γεια! Τι κάνεις?" στο κινητό του και δεν παίρνεις τίποτα. Μοναξιά απόλυτη. Γιατί? Γιατί δεν είσαι πρώτη μούρη στη λίστα κάποιων. Αυτών που θεωρούσες για χρόνια φίλους σου καλούς. Και παράλληλα, άνθρωποι από την άλλη άκρη της Ελλάδας, που γνωρίζεστε μόνο ιντερνετικά, μιλάτε μαζί κάθε μέρα, λέτε ότι χαζομάρα θα λέγατε και αν ήσασταν κολλητοί, λέτε μυστικά γιατί η ανωνυμία του ίντερνετ επιτρέπει να ανοίγεσαι και γενικά τους νιώθεις πιο πολύ εδώ. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο λένε...Θα δούμε...
