Πόσες φορές το έχω ευχηθεί αυτό...
Και να πεις ότι η παιδική μου ηλικία ήταν τέλεια, οκ.
Όμως και πάλι, τα παιδιά είναι ξέγνοιαστα και όλοι προσπαθούν να τα απομακρύνουν από τυχόν προβλήματα.
Τα βλέπεις να χαμογελάνε και νιώθεις ότι το εννοούν πραγματικά, όχι σαν κάτι ''μεγάλους'' που βρωμάνε απο μακριά υποκρισία και ψέμα επιδιώκοντας την κοινωνική αποδοχή. Αυτή την αποδοχή, που μοιάζει με εξονυχιστικό έλεγχο του ΣΔΟΕ τα μικρούλια την έχουν γραμμένη, βασικά δεν ξέρουν τι είναι.
Και τώρα λοιπόν που πλησιάζω στην πόρτα ''Μέλλον'' με πιάνει μια μεγάλη νοσταλγία και αφήνω το μυαλό μου να ταξιδευει, να φτιάχνει ιδανικές αναμνήσεις σαν ταινία του Hollywood.
Δεν θέλω να πάω σε κλαμπ και καφετέριες, θέλω βόλτα στο πάρκο και παιχνίδια στη θάλασσα.
Αλλά τώρα τα πάντα πρέπει να έχουν σχέση με την ενηλικίωση, το σεξ, τις επερχόμενες εξετάσεις του χρόνου...
Όχι, δεν έχω φόβο για τις ευθύνες που έρχονται, δεν ψάχνω τρόπο να τις αποφύγω (και δεν νομίζω να υπάρχει), απλά νιώθω το μέλλον μου σαν ένα μεγάλο βάρος που προκαλεί ασφυξία...
Και να πεις ότι η παιδική μου ηλικία ήταν τέλεια, οκ.
Όμως και πάλι, τα παιδιά είναι ξέγνοιαστα και όλοι προσπαθούν να τα απομακρύνουν από τυχόν προβλήματα.
Τα βλέπεις να χαμογελάνε και νιώθεις ότι το εννοούν πραγματικά, όχι σαν κάτι ''μεγάλους'' που βρωμάνε απο μακριά υποκρισία και ψέμα επιδιώκοντας την κοινωνική αποδοχή. Αυτή την αποδοχή, που μοιάζει με εξονυχιστικό έλεγχο του ΣΔΟΕ τα μικρούλια την έχουν γραμμένη, βασικά δεν ξέρουν τι είναι.
Και τώρα λοιπόν που πλησιάζω στην πόρτα ''Μέλλον'' με πιάνει μια μεγάλη νοσταλγία και αφήνω το μυαλό μου να ταξιδευει, να φτιάχνει ιδανικές αναμνήσεις σαν ταινία του Hollywood.
Δεν θέλω να πάω σε κλαμπ και καφετέριες, θέλω βόλτα στο πάρκο και παιχνίδια στη θάλασσα.
Αλλά τώρα τα πάντα πρέπει να έχουν σχέση με την ενηλικίωση, το σεξ, τις επερχόμενες εξετάσεις του χρόνου...
Όχι, δεν έχω φόβο για τις ευθύνες που έρχονται, δεν ψάχνω τρόπο να τις αποφύγω (και δεν νομίζω να υπάρχει), απλά νιώθω το μέλλον μου σαν ένα μεγάλο βάρος που προκαλεί ασφυξία...